سلام

خانه ام را میبینی .....؟

این فضای مجازی تنهایی ام را....؟

شاید با خود بگویی چه سود و کور است و پرنده پر نمیزند ....

اما من نیازی به پرندگان نداشتم وگرنه به جای این صفحه باغ میساختم....

من مرغ عشق را میخاستم که بیاید به کلبه ی گمگشته ام که امد....

دیگر نیازی به هیچ کس نیست ....

اری شاید ان قدر خسته کننده باشد که حال ماندن نداشته باشی ....

اما این نوشته ها کلام دل است ...

کلام دلی که بی سبب میگردد....

برای کسی که هست و نیست...

مهربان ترین عشق جهان سلام...

من همان دختر مهربان و دلشکسته ام که قلبی لبریز از عطوفت و سادگی  دارم...

به تمام لبخند هایت قسم بی تو هلاک لحظه های روزگار میشومم...